Zamykam ją w dłoni

Zamykam ją w dłoni i obejmuje zupełnie jak ptak skrzydłami...
Ocieram jej łzy, a światłość jej zatrzymuje głęboko w sercu...
Czytam ją jak poezje, wciąż tak trudną do pojęcia, lecz piękną.
Rozumiem i zatrzymuję jak chwilę,
Choć wiem, że nie mogę jej zatrzymać.
Całuję jej stopy i dłonie...
Tak piękne bo dobre, tak delikatne bo czyste.
Klękam przed nią...
Ja zwyczajny człowiek, tak mały, wciąż upadający.
Patrzę na nią jak w obraz...
Tak bliski, a zarazem daleki.
Cierpię z nią...
Razem z nią choruje i umieram...
Dlaczego....?
Bo KOCHAM...

autor

Aniołeczek

Napisany: 2003-10-22 Dodano: 2004-07-05 13:08:06

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie