Zapomnienie

Dusza nie żebrze prosząc o więcej.
Serce nie pragnie rozumu potrzeb,
Schowanych w buszu ciemnym świecie.
Odebrać radość to szczęścia pogrzeb.

Dość kropel,zapał zamroczyła ciemność.
Opuściła nadzieja lecz była pokusa.
Zasłoniła ten smutek dzicinna niewinność.
Powróciła prędko jak herbaciana na dno fusa.

Ta iskra zielona często świeciła.
Została gorycz snu wczorajszego.
Tęsknoty pustka tak szybko wróciła.
Wyrwała skrawek słodyczy istnienia prawdziwego.

Zepsuła się w końcu myśl kolorowa.
Porwała marzenia,rozdarła zamiary.
W krwi tonie latawiec biały,lilia kremowa.
Łódź brodzi w duszy, rozwozi serca dary.

Zbyt dużo ofiarować białe dłonie chciały...
Nie wziąłeś...Zatrzymałeś się, nie szedłeś dalej...
Nie umarł świat baniek mydlanych.
Utopijną niech stanie się przeszłości kolej.

Białystok 30.10.2005r

autor

Agsurisensitive

Napisany: 2005-10-09 Dodano: 2005-10-30 18:16:29

Ten wiersz przeczytano 353 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie