Zaprzęg

W wyścig ruszyły dzielne zaprzęgi,
w każdym dwa konie rącze i żwawe.
Nie straszne dla nich żadne mitręgi,
by świat przemierzyć nogi ciekawe.

Iskier spod podków sypią się snopy,
z pysków ich biała toczy się piana.
Mięśnie swe prężą niczym cyklopy,
na wietrze czarna grzywa rozwiana.

Bat głośno strzela, koła się toczą,
a one ciągną w tańcu szalonym,
gdyż wie że celem jest wspólny sukces
ten z lewej, oraz ten z prawej strony.

Nierzadko jednak zaprzęg się zdarza,
w którym zabrakło wspólnego celu,
gdzie się na konia rumak obraża
i po pęcinach kopie w tunelu.

Tak by z zaprzęgu partner okulał,
a dodatkowo staje się katem
skarżąc, niech stangret się nie rozczula
i grzbiet mu ostro przejedzie batem.

Wtedy w mig gubi zaprzęg swą drogę,
z asfaltu zjeżdża w bok na brukowce
w prawo, lub w lewo, siejąc pożogę
powóz prowadząc gdzieś na manowce.

Ciągnijcie wespół, nie na zatratę,
na cóż w rodzinach nam smutne waśnie.
Przemyślcie swoich racji prywatę,
no bo ten powóz to Polska właśnie.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2021-10-04 Dodano: 2021-10-04 11:02:03

Ten wiersz przeczytano 1220 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie