Zbawienie, którego nikt nie chce

A to kolejny wiersz, sam się napisał, zanim się zorientowałam...

Raz widziałam siebie, jak stąd odchodzę
Ślady stóp zostawiając na szarej podłodze
Wcale nie płakałam gdy szłam korytarzem
Mijając ciemne wnęki, bramy i garaże
Szłam brudną ulicą długim pewnym krokiem
I patrzyłam do szarych mieszkań okien
Gdzie sen morzył ludzi starszych niż te domy
W których pamięci wciąż ten lont zapalony
Zbliża się nieustannie do bomby zagłady
I mijałam sklep brudny, w którym stare lady
A na nich żywy towar. I teatr mijałam
Gdzie aktorzy piją wódkę. I zaraz przystałam
Bo oto przede mną, niczym posąg dżdżysty
Szedł orszak żałobny, ale uroczysty
Nie trumnę niosąc, lecz brudne zbawienie
Którego nikt nie chciał. Czerwone odzienie

Ale to był tylko sen...

autor

ulam

Napisany: 2007-01-12 Dodano: 2007-01-13 14:32:36

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie