zerwana osnowa
...
W klatkach zamknęłam
dawne koszmary
Tak bardzo chciałam
mieć skrzydła, czuć...
Łudzić się cicho
że będziesz inny
od tych co skradli mi
zapach róż...
Naiwnie wierzyć
w to że potrafisz
ukoić żal słony
wczorajszych dni...
I pragnąć mocno
choćby przez chwile
nie Twą laleczką
lecz duszą być...
Cóż nić osnowy
z kłamstw upleciona
Podarł się przez to
uczucia szal...
Porcelanowe szczątki
lśnią dziś w popiele
Ogień zaduszony
wichurą słów...
Baśń tak nietrwała
wyblakł atrament
Nie zapisany został
nasz happy end...
Z klatki koszmary
na świat uciekły
Tu nic nie pomoże
bukiet stu róż...
...
autor
Efemeryda
Dodano: 2007-08-29 01:11:30
Ten wiersz przeczytano 468 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Nikt nie zbuduje zamku na marzeniach, do tego potrzeba
solidnej podpory. Piękny liryk, chociaż smutny.
Przykro, kiedy czytam o kolejnym rozczarowaniu
miloscia w wierszach... A tak podobno warto kochac.
Gdzie to szczescie w milosci, gdzie radosc i
spelnienie? Gdzie wiernosc i pewnosc, ze nie minie,
nie zostawi, nie zgasnie...? Ech.
Pięknie opisana tęsknota kobiety za trwałością
związku, za bezpieczeństwem i miłością, a tu- kolejne
rozczarowanie...