Zew geniuszu

Wołaj z nicości swego przywódcę,
żonglera myśli najczystszej, guru,
mówcę prężnego, co panem królów,
nie jak ci, co mitrężą przy wódce...

... A gdy nadejdzie niech sobie radzi
sam, a ty w swoich top się pułapkach,
jak dziecko, co dostać musi po łapkach,
bo po co słuchać, co dziedzic radzi?

... A gdy ostanie się jeno truchło
i brak pamięci, pomnik mu postaw!
Cóż, że żył w skrajnej nędzy jak prostak,
gdy ucho twoje dla próśb ogłuchło?!

Zasada każe: odrzuć, co skrajne,
jak to fenomen - każdy szalony!
Czy porzekadło jest miarodajne?
Geniusz - świat. Który z nich potępiony?

autor

Sigul

Dodano: 2006-08-27 13:27:16

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie