złudność dźwięków ukochanych

J.- gdy siedziałam słuchając Twego grania, szalenie w Tobie zakochana...

Rozdarły tę ciszę w umyśle zaklętą
dźwięki tak czyste, obojętnością przejęte
siedząc samotnie na krześle zdobionym
prostoty się wstydząc rzekła "szalony"
zbudzić się dając ze snu pokornego
wierzyć zaczęła marzeniu złudnemu
kochając te nuty, każdą z osobna
pieściła akordy, siedząc samotnie
na krześle zdobionym- usiadł szalony
prostoty się brzydząc rzekł "naiwna"
oboje w milczeniu myślom się oddając
rozmawiają ze sobą po trochu udając...

czy warto przez życie iść naiwnie siadając na tronie szalonych przy dźwiękach złudnością zdobionych?

autor

-hon

Napisany: 2005-05-18 Dodano: 2005-05-26 17:34:19

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie