Znak zapytania

Nie umiem znaleźć odpowiedzi
na najprościej stawiane pytania.
Wszystko wydaje się takie banalne,
że traci na końcu sens…
Staje się puste i bez treści zupełnie,
jak jeden samotny znak zapytania…
I z każdym dniem wypala się we mnie
ta mocno nietrwała
moc rozumienia własnego ja.
Jak bańka mydlana
gotowa zaraz zamienić się w nicość,
rozprysnąć na milion ulotnych cząsteczek.
Ja jestem kroplą łzy słonej
chwilowo tylko płynącej po skórze,
która wysycha tak niepozornie,
jakby nie było jej wcale.
Krótkie złudzenie to moje życie,
długa, bolesna tęsknota.
Bo jak zrozumieć innego człowieka,
kiedy samemu się nie pojmuje
własnych najprostszych pytań…

autor

Adnotacje

Dodano: 2005-07-08 00:01:31

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie