Znamię

To była miłość? O nie...
to było coś więcej...
to uczucie jak ogień, żyło we mnie,
a teraz boli, coraz częściej...

To nie był sen, to były wspomnienia,
tego co było, a teraz już nie ma.
Zawsze byłyśmy razem, przy każdej okazji,
teraz zostało tylko znamię - po naszej przyjaźni.
Znamię na duszy, oraz na ramionach
pociętych żyletą "na śmierć i życie".
Obiecywałyśmy sobie przyjaźń, tak wiernie i skrycie,
dzieliłyśmy się wszystkim - każdy to powie
i tylko sam Bóg, tylko on się dowie,
że rozdarłyśmy sobie duszę, też po połowie...
Byłyśmy tylko dwie, nie było świata
i w ten sposób mijały całe piękne lata...
Aż w końcu nadszedł ten straszny czas,
który tak bardzo rozdzielił, oddalił nas.
To nie była wina Boga, świata,
myślę że moja
i również Twoja...
Teraz zostałam ja i moje znamię,
to naramieniu - na dowód wierności
i to w duszy, ze smutku, samotności.
Lecz na ramieniu, już zagojone
ale na duszy, bolense, skrwawione...

autor

Goniąca Wiatr

Napisany: 2004-12-26 Dodano: 2004-12-27 11:27:46

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie