Zobacz...
zobacz już szron na drzewach
liście tylko wspomnieniem
podlałeś mnie goryczą
miałeś wskrzeszać marzeniem
kwiaty już są w pamięci
jak cud jak oddech ziemi
miłość sprofanowana
słowami kłamliwymi
popatrz co nas łączyło
to zakalcem się stało
i na cieście wszechbytów
nie wzrosło uleciało
autor
judyta1
Dodano: 2014-12-14 17:30:31
Ten wiersz przeczytano 919 razy
Oddanych głosów: 28
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (30)
Smutno, ale ładnie, obrazowo:)
Czytam kolejny wiersz w smutnym klimacie. No cóż widać
smutek jest wpisany w nasze życie, oby tylko nie trwał
za długo. Pozdrawiam :)
Kłamstwo z czasem coraz trudniej przychodzi a jeśli
już przyjdzie - jeszcze bardziej szkodzi. Pozdrawiam
serdecznie.
po burzy wschodzi słońce piękny zarazem smutny
wiersz ale przyjdzie taki dzień a zło ucieknie w
zapomnienie pozdrawiam Basia
Miłego dzionka:)))
Bardzo smutna i piękna melancholia.Pozdrawiam
serdecznie:)
Bardzo smutny wiersz
Pięknie napisany
Pozdrawiam serdecznie :)
Smutna releksja nad miloscia..
Pozdrawiam
Bardzo dobre metafory :) trafione pozdrawiam
-- pozdrawiam ciepluteńko...
- :)
Witaj judyto. Uważam, że zawsze wszystko może
powrócić. Czasami nie potrzeba wiele aby zapłonęło
wszystko od nowa. Podoba mi się wiersz. Pozdrawiam:)
Ładnie o zawiedzionej miłości, a z tym zakalcem
/świetna metafora/. Pozdrawiam:-)
ładny i prawdziwy
Trafił się zakalec,
a życie trwa dalej!
Pozdrawiam!
szkoda że tak smutno
i mało świątecznie...
pozdrawiam serdecznie:)