życiowe zawiłości

wędrując po drodze ku nieskończoności,
spychając na boki smutki i tęsknoty
potknąłem się nagle o światło miłości
- zdziwiony, olśniony przez jej orszak złoty.

rozwiały się raptem sercowe ciemności,
które już sięgały gniewu i brzydoty.
dusza się napiła przecudnej radości,
do życia samotnie nie ma więc ochoty.

nieśmiało, niepewnie z bukietem konwalii
wstępuję powoli na miłości wzgórze.
co mnie czeka - nie wiem, w szczęście się zanurzę

lub utknę na wieki w szarej melancholii.
na rogu w kawiarni wyznaję swą miłość,
jest uśmiech i łzy są - życiowa zawiłość.

autor

Boik

Dodano: 2008-11-28 12:15:49

Ten wiersz przeczytano 1208 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie