* (ja człowiek...)

ja człowiek stojąc

u stóp morza

jestem atomem materii
i niematerii


mimozą


molekułą życia


przede mną otwarta aorta
staję się świadkiem
opery tętniącej krwi


przede mną soczysty żywioł
w purpurowym welonie
horyzontu
w koronkach spienionej bieli
na wargach


starożytny centurion


wyprężony podekscytowany
samiec przed kopulacją



ja – słaby miraż, rozłupana muszla,
smutna milcząca mewa,
wgłębienie na piasku,
spuchnięty pęcherz
wykrztuszonej krwi

na pszenicznym pustkowiu
u stóp boga
sina kropla człowieka

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-08-17 19:28:14

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie