Pomimo ciszy

Bardzo mi się podoba ten wiersz. Widzę w nim człowieka
chorego na jakąś chorobę serca czy krążenia, ale wciąż
mającego apetyty na życie i tęskniącego za czymś lub
kimś - wszystko jedno, w każdym razie wciąż mającego
pragnienia i dążenia.
Świetne metafory, bardzo obrazowe i sugestywne;
szczególnie to:
"ciężki oddech wciśnięty
w klatkę piersiową
przygniata jak stos kamieni"
Bardzo dobry wiersz w całości.

przesylam usmiech,ladny wiersz

Złowroga ta cisza, ale za to tęsknota przyjacielska
dla równowagi. Pozdrawiam :)

Trochę smutny ten optymizm. Taki troszkę przez łzy. :)

Pustka wypełniona ciszą - odwrotnie też potrafi być -
ciszą pustką i tak nawzajem będą się wypełniać i
podpierać.
Ale powiadasz z boku dochodzą głosy, a zgiełk stał się
próżnią; oj - to niebezpiecznie, próżnia wsysa,
uważaj.

Tęsknota niekiedy jest ciężarem okrutnym ale często
musimy go dźwigać przez życie, ciekawy
wiersz,pozdrawiam.

tęsknota też może pobudzać do życia i to jak,
pozdrawiam serdecznie

Znam ten ciężar kamieni Karolu, pięknie. Pozdrawiam
bardzo serdecznie

rozmarzylam sie!!!!!!piekny wiesz!!!!!

"tylko tęsknota jak przyjaciel
trzyma za rękę"...pieknie:)
Pozdrawiam, Karolu:)

przyjemnością czytam Twoje wiersze. ;-)Pięknie.z
pozdrowieniami

Pomimo ciszy optymistycznie patrzysz na życie. Miłego
Karolu

piękna poezja :-)
pozdrawiam

Piękny wiersz nostalgiczny i pełen pięknych uczuć, jak
to u Ciebie Karolu.Pozdrawiam.

Cały jesteś miłością.
Niech krople życia tak wypełnione
zawsze i wszędzie za Tobą idą.
Dobrego dnia i radości.