Stabat mater dolorosa

Pamiętasz Matko jak dziś
Ten ból ten strach…
Dziki dźwięk zardzewiałych gwoździ
Przeszywający litość

Słone krople bólu uderzały
O te jakże brudną ziemię
Gdy sama klęcząc pod drewnem
Próbowałaś wskrzesić życie

Matko… cierpisz
W sacrum dusza krzyczy
Przeszyta prorokowym mieczem…
Ofiara spełniona

I oddali ci trofeum
Na twe rękce Matko…
Tak bezbronne i bezsilne
Obdarte z szat godności

Bezbronne jak podczas narodzin
W ubustwie świata
Gdy nadzieja jeszcze trwała…
Chóralnie głoszona przez zastępy

Złozyli ziemi miłosierdzie
Pieczetując jeje częścią
I postawili sen czuwający…

Nie płacz Matko
Nie płacz już Królowo…
Powstanie świątynia
Otwierając bramy życia

autor

Nil Admirari

Dodano: 2004-11-04 19:36:29

Ten wiersz przeczytano 1773 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie