Adwentowe zamyślenie

opowiadanie gwarowe

Adwentowe zamyślenie

Trudno se dzisiok uświadomić więkse wydarzenie w dziejak ludzkości jak Narodziny Zbawiciela. Przyseł na świat Syn Bozy, drugo Osoba Trójcy Świętej i wtej Słowo stało sie ciałem.To Słowo przyoblekło sie w cłeka i ostało na Ziemi s nami. Zostalimy jako ludzie bez Jego obecność pomiędzy nami i bez zgode Matusi Świętej uwolnieni z niewoli złego ducha i podniesieni do godności dzieci bozych, bez to ze Syn Bozy stoł sie cłekiem.
Kie patrzem na tyn świat to widzem ze nasi bliźni som jest obojętni na tyn fakt, ze Syn Bozy naloz sie pomiędzy nami. Co spowodowało tom obojętność i jakie som jest jej korzenie, ftoro z casem moze nos doprowadzić do zaprzecenio prowdom wiary.
A przecie Pon Jezus przyseł z nieba po to, coby nos zbawić. I Święta Bozego Narodzenia powinny sie stać przede syćkim spotkaniem z Nim. Spotkanie zaś z noblizsymi powinno zaowocować darowaniem sobie nawzajem syćkik win bez wyjątków…
Downiej było to duzo łatwiejse bo w domak panowoł spokój i kwile błogosławione wycekowanio co jednocyło całom rodzine ojców, dziadków dzieci i syćkik krewnyk.
Syćka zyli w wielkim napięciu ze jest przed nimi wielko kwila ftoro przypodała na Dzień Wiliji i Bozego Narodzenia. Dzisiok juz jej ni ma, za to jest szaleństwo zakupów…
Dzieci wtej tyz były inne jako dzisiok pomogały w przygotowaniak do wiliji i świąt…
Fto z nos nie tęskni za tamtym casem Bozego Narodzenia z dzieciństwa ftory tak bezpowrotnie minon ? Culimy sie wtej tacy scęśliwi i bezpiecni i zbacujemy ten cas pełny scęścio i takiej dziecięcej niewinności. Moze nie było telo syćkiego ze jaz uginały sie stoły, ale w sercak było więcej miyłości i dobra i zycliwości dlo innyk ludzi…Licyło sie cyste serce na przyjęcie Malućkiej Dzieciny, casami wraco sie to syćko w zbacowaniu tamtych casów…
Takie to wyj myśli idom se mnom na Roroty do kościółecka na Górce w Zokopanem…
Bocem Cie Jezusku, kieś se bywoł s nami w tatowym sałasie pomiędzy holami…
Krowy mierędzały, owiecki becały, w izbie na choince zobowki blinkały.
A jo wyzierała kie wyńdzie zza grani, jarząco gwiozdecka z złotymi stąskami…
Mróz strzyloł na gwoździak, lampa dogosała, kiek z mamom i tatom do stołu siadała…
Piyrse my sie syćka opłatkiem łomali, za syćko co na stole Bogu dziękowali…
Zupa z prowdziwkami, kluski z piestrokami, pierogi mamine z lasa borówkami,
łazanki z kapustom, soków do wyboru, tak samo z ciastami, daleko od boru
słychno było zwierzyne co zrucała z wiecerzy śniegowom pierzyne. Ino nasa sópka w zimie
gazdowała i na Cie Jezusku z pokorom cekała.
Ka sie podziało scęście co my przezywali, daleko od świata kie na Cie cekali…
I dziś chodzis po Ziemi, kozdy dom zamknięty, nik Cie nie wyziero, waźniejse prezenty.
A Ty cekos ze ftosi kolęde zanuci i moze choć na Pasterke ku Tobie sie wróci…

autor

skorusa

Napisany: 2019-12-02 Dodano: 2019-12-02 08:38:06

Ten wiersz przeczytano 1301 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie