ale jest niedziela /popr/

kiedy mi mama mówi
córuś, nie możesz sama się zestarzeć
to tonę w tym bezmiarze troski
i coś mi kłamać mamie każe, więc kłamię
mamo, nic się nie martw
a mama, smutno wlecze temat, że sobie sama nie poradzę,

i widzę w oczach starszej pani,
te lata, które spędza sama,
i przed którymi chce mnie ostrzec.

widzę ten węgiel, co na jesień,
i drzewo, które zbiera w lesie,
jak ciężko pcha gałęzi wózek,
i jak otula wiotkie róże, bo zima dużo dłużej w jurze.

i jak wykłóca się z malarzem,
że dom miał bielić w zaszły czwartek,
emerytura się rozchodzi, a jej jest coraz trudniej chodzić,
gdy stawia kosz na starym ganku, pełen pokrzywy i tymianku,
a w korze dębu płucze włosy.

jeszcze się cieszy z rannej rosy,
choć już reumatyzm skręca palce,
mleka przygrzewa jedną szklankę,
gotuje tylko jedno jajko i tylko jedno stawia krzesło,
i patrzy smutno w swoją przeszłość. wykręca numer,

a ja mówię mamo, no, nie mam czasu w sumie,
bo zaraz lecę na siłownie, proszę, w tygodniu nie dzwoń do mnie.

autor

joanbielsko

Dodano: 2009-07-27 13:57:16

Ten wiersz przeczytano 1070 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie