Ale to już było - część druga

Jezioro otoczone było drzewami,
których gałęzie sięgały lekko falującej
powierzchni wody. Fale chlupały o pale pomostu, jakby traciły swoją cierpliwość, a słońce na nich układało zmieniające się wzory. Kosmate chmury w górze dopełniały obrazu.

Była tam z nim.
Poczucie bezpieczeństwa otuliło ją,
niczym ciepły szal. Nadzieja, spoczywająca na dnie jej serca była jak żarzące się węgielki. Tlący się płomyczek wywoływał uśmiech na usta.

Widok ukochanych warg,
które widywali w marzeniach, przyzywali tęsknotą od dawna, wzmagał burzę przesyconych pragnieniem pocałunków, doprowadzając do słodkiego
rozdzierającego bólu.

Teraz całując się, zawierali w pocałunkach
wygłodzoną, stęsknioną, oszalałą miłość,
przed którą tak się oboje bronili.
Godziny upływały im zbyt szybko.
Było późne popołudnie i światło zaczęło się
zmieniać, rzucając geometryczne wzory na
skrzącą się wodę.

Przyfrunęła czapla, stojąc nieruchomo
nad brzegiem wyglądała majestatycznie
niczym rzeźba ogrodowa.
Czarnymi oczami wpatrywała się w
porośnięte trzciną miejsca, czekając na swoją ofiarę. Nagle spłoszona niczym kochanek, poderwała się do lotu.
Wzbiła się na najwyższe gałęzie, po czym odleciała z charakterystycznym
łopotem skrzydeł w sobie tylko wiadomym kierunku.
Cdn.
Tessa50

Tylko miłość jest siłą, która może złagodzić ból świata.
Maria Konopnicka

https://www.youtube.com/watch?v=9sfpse7wwmw

autor

Tessa50

Napisany: 2020-10-20 Dodano: 2021-10-20 10:51:42

Ten wiersz przeczytano 1268 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie