Amor fati

Zagadką jest to jak przetrwam życie swoje.
Gdy smutku piętno nadzieję wewnątrz gasi.
Jak dumne świece , trapione wciąż przez ogień.
Nie umarły! Choć postać swą zmieniają.
Czy wytrzymamy?
Gdy wieczność nam przeszkodą.
Czy przetrwamy?
Nie raniąc się już.


Ref.
Los pcha nas dwoje w otchłań niepewności.
Los, on rozumie pojęcie wieczności.
Tak bardzo chciałabym:
Być istnienia pewną
Tak bardzo chciałabym:
Byś był zawsze ze mną.

Los pcha nas dwoje w otchłań niepewności.
Los, on rozumie pojęcie wieczności.
Czy kiedykolwiek?
Nasze świadomości.
Czy kiedykolwiek?
Jedną myślą będą.


Szukając w dwojga jednej wspólnej części.
Pochwycam chmury, lecz gubię się w nicości.
Jak dwie gałęzie mające jeden korzeń .
Zatracone! Choć razem całe życie.
Czy czujesz radość?
Z serc serca płomienie.
Czy widzisz jasność?
Gdy ciemna noc, jest.

Ref.
Los pcha nas dwoje...

Miłość losu . . .

autor

Solve

Napisany: 2006-08-15 Dodano: 2007-10-14 21:49:52

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Toniczny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie