Autoportret atmosferyczny
Trzymam słońca promień w dłoniach,
a księżyca na dnie serca,
w oczach wiosna, chociaż gorzka,
kosmos w wąsach się zaplątał,
dobra — kropla — Droga Mleczna.
Blask poranka międlę w palcach
prawej dłoni, jednocześnie
lewa cienie zmierzchu głaska,
tęcza z uszu mi wyrasta,
chlupie deszczem w spodniach kieszeń.
Z ust strzelają skrzące zorze,
brzęcząc światłem o północy,
mgły tumanem siwym w brodę
oddech spływa, by obłokiem
miękkim głowę mi otoczyć.
W rzęsach senna rosa błyska,
w duszy huczy, wyje wicher,
hula burza, śwista, wizga,
a ja sam się z sobą ścigam
za Brockenu goniąc widmem.
autor
Czarek Płatak
Dodano: 2019-02-24 10:22:00
Ten wiersz przeczytano 1064 razy
Oddanych głosów: 21
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (21)
Górna półka. Trzeba się nagimnastykować, ale warto.
bardzo dobry wiersz, a ta tęcza wyrastająca z uszu
jest urocza.
Dobrze Ci w takich wierszach.
Znowu odlot? Przeczytałam sobie o widmie Brockenu, bo
nie wiedziałam o co chodzi - bardzo ciekawe.
Chciałabym zobaczyć w górach, kiedyś, jeszcze nie
teraz. Pozdrawiam :)
życie nam sie podoba kiedy ubieramy je w takie słowa
Bardzo plastyczny tekst. Nie dziwię się tej pogoni,
każdy chciałby ujrzeć swój cień na chmurze:) Miłej
niedzieli:)
- całe nasze życie to gonitwa za widmem Brockenu...
Niebywały, atmosferyczny bardzo wiersz - podoba mi się
układ, metafory - a najbardziej puenta - miłego!