Bajka o księciu Guciu

We wrześniu książę Gucio
Wstąpił na tron w Lapucie,
Gdy stryj Rudolf się ością zadławił

I już w styczniu, czy w lutym
Wiedział, że skarb Laputy
Wyczerpany do zera jest prawie.

Rudolf lubił poszaleć:
Polowania i bale
Dla kochanek miał drogie prezenty,

Za to pensje dworzanom
Na raty wypłacano,
Flota miała dwa stare okręty.

- Jedyna rada na to:
Ożenię się bogato -
Myślał sobie nasz książę strapiony.

Kochał on jedną Kasię,
Lecz nie była przy kasie.
Wyrzekł jej się dla dobra korony.

Więc mu zaraz sprawdzono:
Najlepszą narzeczoną
Była Śnieżka, królewna Meranu,

Lecz choć piękna, bogata,
Nie słał nikt do niej swatów,
Bo opinię miała zaszarganą.

Nie dość, że jak wieść niesie
Nie żyła w zamku, lecz w lesie,
To na wszystkich dworach plotkowali,

Że żyła (o mores, tempora!)
Bez przyzwoitek, dam dworu
Z siódemką jurnych krasnali.

Książę rzekł – Takie buty!
Dla ratowania Laputy
Wybaczyłem jej już wszystkie grzeszki.

Przywdział najlepsze szaty,
Dosiadł swego bachmata
I pojechał w las szukać Śnieżki.

autor

jastrz

Napisany: 2014-11-29 Dodano: 2017-11-30 00:09:35

Ten wiersz przeczytano 1752 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bajka Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie