bajka o Porach Roku

dla M.

Dawno, dawno temu (ale nie aż tak bardzo) żyła sobie Wiosna i Słowik. Piękny Ptak był podziwiany przez wszystkie inne zwierzęta i kwiaty. Lecz gdy ujrzał Wiosnę, to właśnie w niej się zakochał. Ona cieszyła się z tego i kwitła z radości. Słowik także czuł się przy niej wspaniale- jego życiodajna Pani ogrzewała przyjemnie jego skrzydełka i rozświetlała mu każdą drogę. Żyli sobie szczęśliwie razem, a świat był piękny.

Lecz któregoś razu pojawiła się zła Zima. Gdy zauważyła Słowika, zapragnęła mieć go dla siebie.
Ponieważ Ptak nie chciał rozstać się ze swoją Wiosną, Zima rzuciła na niego zły czar i zamroziła mu serce. Wtedy zapomniał o swej ukochanej i poleciał za mroźną Damą. Pod wpływem owego czaru nie mógł oderwać od niej oczu- widział w niej oślepiające piękno, które go zachwycało i wciąż przyciągało. Jednak coś wciąż nie dawało mu spokoju, nie czuł się szczęśliwy. Brakowało mu ciepła Wiosny, które rozgrzewało jego piórka i dodawało mu energii. Czuł się coraz bardziej zagubiony i samotny...

...W tym samym czasie Wiosna- odkąd została sama- była coraz smutniejsza. Wciąż płakała ulewnym deszczem, jęczała wiatrem, gubiła wszelkie kwiaty. Nie miała już dla kogo świecić ciepłym słońcem i pachnieć roślinnością. Coraz mocniej pochmurniała, zamierała. Wszystkie drzewa gubiły swoje liście, a trawy stawały się suche. Niebo coraz dłużej pozostawało w ciemnościach.
I tak piękna, radosna Wiosna przemieniła się w ponurą, zrozpaczoną Jesień.


Słowik coraz bardziej tęsknił za dobrocią Wiosny, dzięki czemu lód, w który zła Zima zakuła jego serduszko,zaczynał powoli topnieć. Ptaszek jednak bał się uciec i odnaleźć swoją dawną miłość- bał się bowiem, że sroga Zima bardzo się rozgniewa i znów rzuci na niego czar, tym razem tak silny, że już nigdy nie zdoła się z niego wyzwolić.
Wtem usłyszał od przelatujących bocianów, że jego Wiosna umiera i teraz stała się Jesienią, która wciąż i wciąż traci siły. Przeraziło go to i nagle zrozumiał, że musi zaryzykować, zebrać w sobie całą odwagę i odlecieć od Zimy, by móc uratować swą ukochaną. Jednak mróz wciąż paraliżował jego słabe skrzydełka i nie pozwalał mu wzbić się w górę.

Wtedy Słowik zaczął śpiewać. Zupełnie tak, jak robił to dla Wiosny. Na początku było mu bardzo ciężko wydobyć z siebie głos, lecz z każdą kolejną chwilą śpiewał coraz głośniej i piękniej, aż w końcu lód w jego sercu całkiem stopniał, a mróz ograniczający jego skrzydła całkiem ustał i Słowik mógł odlecieć!

Zima była bardzo rozgniewana. Próbowała za wszelką cenę zatrzymać Ptaka, omamić go nowymi czarami, zwieść sztuczkami i podstępami, lecz nie udało jej się powstrzymać uskrzydlonego- wciąż leciał, leciał co sił, na ratunek swej wybrance. Z każdą kolejną chwilą był coraz silniejszy i wiedział, że tylko ona może go znów uszczęśliwić.


Wreszcie ją odnalazł.
Przeraził się, gdy zobaczył, co jej uczynił. prawie nie poznał jej po tak strasznym przeobrażeniu w postać tak niewyobrażalnie smutną.
Bardzo starał się jej pomóc odzyskać dawną światłość, choć było to strasznie trudne...

Po długim czasie cierpliwej opieki Słowika, jego ukochana powoli zaczęła nabierać sił. Wysuszone trawy zaczynały powoli zielenieć, łyse drzewa rodzić nowe pąki, a w zmarniałych glebach zaczynały kiełkować piękne kwiaty.
I tak odrodziła się Wiosna.
Odtąd chroniła swojego Słowika promieniami słońca przed złymi mocami Zimy, a on goił jej rany swym pięknym śpiewem. Ich miłość stała się jeszcze silniejsza, aż w końcu narodziło się im dziecko- Lato. Było piękne, radosne, pełne słońca i koloru.


I tak żyli długo i szczęśliwie, a okrutna Zima już nigdy się nie pojawiła.

autor

Dusza Niespokojna

Napisany: 2009-09-02 Dodano: 2009-09-02 23:28:38

Ten wiersz przeczytano 2492 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bajka Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie