Bal życia

Nigdy mnie nie zostawiaj Moj Skarbie!

Z mgły życia wyłonił mi się Twój obraz
W deszczu mych łez stworzyłem Ciebie
Łkając jak dziecko w pustym pokoju
Szukałem Tobie Gwiazdki na niebie

Ty mnie ubrałaś w smoking tęsknoty
I darowałaś mi pierścień z żalu
Odchodząc rzekłaś bym sam się bawił
Na tym żałosnym życia balu

W bólu co serce jak granat rozrywa
Raniąc mą duszę odłamkami żalu
Sam pozostałem. Nikt już nie tańczy
Na tym okrutnym życia balu

Wszyscy zniknęli. Zagrzmiała cisza
Tylko ona w kącie czekała
Jestem Samotność – szepnęła cicho
Ja będę zawsze Cię kochała

Dla tych co zostali sami

autor

Santiago

Dodano: 2006-06-21 09:29:46

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie