Balladka o odpadkach

Pełen tytuł: Balladka o odpadkach - solidarność




wiersz napisany w czasie, gdy – formalnie – nie było nawet wniosku o ustanowienie kombatanckiego świadczenia dla pokrzywdzonych za dzialanie w szerokim – zorganizowanym ruchu Solidarności, gdy wielu z nich – parało się z życiem w dużym niedostatku materialnym.


Dziś – cel
został osiągnięty:

leży PRLu trup.

Kilku – poszło w Prezydenty...
Podzieliło całą Polskę!
(- cały łup!)

A cel – wielki był i święty.

Dziś – dokładnie każdy wie:
tak to bywa...
(mam rejonik swoj niewielki
- na butelki)

i mam rentę swą – 'socjalną'...

- bo – RP.

...................

Zbieram puszki...
papier zbieram,
stare sprzęty – jakieś ciuszki...
- etcetera...

Itp!

I – codziennie – robię kółko

(w rejoniku swym niewielkim)
z emerytką – Przyjaciółką...

Pracowała w bibliotece...

(- tak ja myślę...)

(-jakieś-dziwne... - "tajne!"
- przecież...)


- By nie siedzieć - wciąż
- w "opiece"
dzieli – spacer... (- bo – na wózek tera-z zbiera)

- więc – nie może... (- dzielić się)
– {emeryturką}...

Praca mi się nie przydarza...

bo się dla mnie - nie nadaje...

- a przynajmniej – tak uważa
kilku dobrych dość lekarzy.
Każdy mówi: "bez obrazy!
- nie dasz rady!

TO NIE TO!"

Ci lekarze – Przyjaciele...
w sprawach zdrowia – wiedzą wiele...
a nie dają mi odrazy

– bo nie znają...

odsłoniętej mojej twarzy...

..................

grzebię w śmieciach, puszki zbieram...

Piję!
(- wódkę, whisky, brandy)
Nie przebieram...

- to autentyk:
ktoś – zostawił – łyk Martella,
jakieś chipsy – lub paluszki,
trochę sera...
To też prawda: to się zdarza...

COURVOISIER!!!

...............

Najważniejsze: nikt nie goni...
(" bo nie trzeba sprzątać po nim...")

Fakt, że po mnie – zawsze czysto!

(a już zwłaszcza - na śmietniku...
- tym, gdzie bistro)

Nikt nie broni...

– swoich schodów...
nawet – klatki...

Bo mnie znają – z dobrej strony.
Zawsze jestem – ogolony,
bo – uprzątam – po jedzeniu
swe odpadki...

A mój kocyk – ten zielony
kocyk w kratkę...
składam w kostkę – tuż przy strychu,
gdzie materac...
Moje spanie – trochę liche
ale – jednak(!)
ciepło, czysto jest – i – cicho...
całkiem gratis...

Ubieram się w Caritasie.

"sraczyk"
darmo mam
w toi- toice...

[- "jak przed wojną!.."

(- myślę sobie) (- siedząc)

- we "sławojce".]

W bistro – czasem coś dostanę,
w sklepie – kotlet po terminie...
pomidora, parę jajek
natłuczonych – lub słoninę,
ktora spadła na podlogę...

Nikt nie zechce...
- a – ja?
- owszem ( – wszystko mogę.)

Nie żałuję sobie jadła...

Mam i cukier rozsypany!...

Kogel–mogel!
- to jest to!

(tak się kaszle!..)

"żarcie" – to jest "bulka z masłem":
jakaś zupka, czasem słoik...
Jest do syta!
Tak się żyje! - najważniejsze:
nic nie boli...

tylko – pamięć

(tylko pamięć
– pamięć... - czasem...
- mi

- przysoli...)

Rankiem... - w sumie
- sobie... - myślę:

"Nie jest źle!.."

Czasem – nawet ktoś – przywita...

- lecz - o zdrowie... - delikatnie
- nie zapyta.

(- Każdy myśli, że ja nie wiem,
że on - wie...)

.............

Cel - mieliśmy – wielki, święty
Precz!
- falszywe transparenty!

- Uczył KOR – i uczył – PAPIEŻ!
ze Ojczyzna – to wciąż Macierz
- choć – przekręty...

...........

"Lud wyklęty" – silny w masie
wiedział! - ze obalić – da się...
- i – wymusił! - i "obalił"!..

"Eureka!" (- nagle – światło!..)
- Europa!

- ciut na opak.

( żyć – niełatwo)

.............


bo ja jestem – prosty chłopak.

ciągle jestem(!)
– choć - przegrany...

choć – "poeta", choć po prawie...
(- ciut - w historię – i w wartosci - upaprany.)

Zbieram puszki... – w tej Warszawie,
która – z każdym rokiem – inna...
- gdzie - dokładnie – każdy wie:

"Będzie dobrze!"

Jeszcze kiedyś – będzie dobrze
nam – w RP.

OKOŁO 2013-14 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2018-01-17 Dodano: 2018-06-28 16:34:37

Ten wiersz przeczytano 860 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie