Bez Celu

Martwa cisza pęka myślą poraniona
O schyłku uczuć tak pięknie nieskończonych
W oczach Twoich blask z wolna zamiera
Jak rozbłysk słońca w łez tafli wody

Srebrny księżyc spadł wśród nocy czarownej
Rozbił się na wspomnień okruchy tysiące
Jak w lustra kawałkach widzę w nich Twój cień
I ręce raniąc życie swoje chcę z nich złożyć

Przeznaczenie zamykam w ginącym ogrodzie
Delikatnych marzeń, iluzji wonnych
Usychają targane wichrem niepewności
Rozsypując się w pył żalu i goryczy

Życie me w odmętach czarnej rzeki znika
I nie mogę jej nurtu rwącego zatrzymać
Na jej brzegu milcząc stoisz niewzruszony
Gdy ja własną duszę powoli zabijam

Wypaliły się gwiazdy jak znicze nagrobne
Gdzie namiętność spoczęła w miłosnej agonii
Na straży jej snów cichy anioł stoi
Kiedyś Tobą był, dziś smutkiem świat mój przesłonił

autor

Black Pearl

Napisany: 2006-02-01 Dodano: 2006-07-03 07:59:12

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie