Bez miary w czasie

Stoi pan na różowym moście.
W kolorze tolerancji poświecił swój wzrok.
Stoi i pluje słonecznikiem,
Ani z przekory, ani ze złości.
Czysta satysfakcja , iskra zabawy.
Gdy ziarno choćby jedno uroni do wody,
Już szalony błysk łusek w tym miejscu się mieni.
Oczy wiecznie głodne z pod tafli łypią,
Przerywane rzeki nurtem,
Co jak czas wszystkie śmieci ze sobą niesie.
Z czasem upłynie kropla.
A w kropli czas płynie.
Jak hipnotyzm zegarów wieżowych wskazówki
Cyk ... cyk ... cyk ...
W ten hipnotyzm jak strzała co życia ciąg przerywa
Tak jej szpilek dźwięk nawet słonecznika trzask zabija.
Zasłabł , ucichł, zanikł.
Serca szczery uśmiech się pojawił na twarzy pana z różowego mostu
Przeszywany łupkami ziaren między lśniącymi zębami.
Uśmiech który jak w lustrze odbił się na jej twarzy.
Pani z pod pomnika.
Nylonowa gumka spięła jego włosy.
Ruszył.
Krokiem w krok
Uśmiechem za uśmiech.
Z uśmiech w pocałunek
Przemierzyli kroków pięć, latami w chwili mierzonymi,
By w tafli nurtem niezmąconej swój urok pozostawić.
Pozostali w chwili czasu bez miary.
Spełnieni sami w sobie.
Zakochani.

autor

-0 celcjusza

Napisany: 2005-04-17 Dodano: 2005-05-08 22:35:00

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie