Bez sensu.

Odnaleźć siebie z przed paru lat,
jako dziecko targane marzeniami
myśleć : " Podbije Świat, będę u szczytu granic!".
Chciałabym być kimś wyjątkowym
zyskać szacunek i uznanie,
mieszkać w domu alabastrowym
bezsensowne, marne dumanie.
Nigdy nie będę idealna
każdy popełnia błędy,
nadzieja moja minimalna
pytam się Ciebie którędy !?
Odpowiedzią głucha cisza,
nikt mi nie odpowie ?
Los moje dni odlicza
jestem nikim, z tym się zgodzę.

autor

pierwszy promyk

Dodano: 2009-03-22 14:20:16

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie