Bezradność?!

Nie mam już siły płakać,
Nie mam już siły oddychać...
Jedynym mym marzeniem jest położyć się i ...
nie wstać, żeby moje serce przestało bić...
Otoczona przez bliskie mi osoby,
Czuję się taka... osamotniona i niekochana :(
Czy tak ciężko powiedzieć Kocham Cię?
Choćby tylko po to żeby uszczęśliwić
Małe, głupie serce, aby w końcu miało
Dla kogo bić... :(
Proszę cię powiedz mi tak na niby:
Kocham Cię! Dla Ciebie to nic nieznaczące
Słowa, a dla mnie one są wszystkim...
Są czymś co pozwoli mi utrzymać się przy życiu...
Tylko jak długo można kogoś oszukiwać?
Nie! Nie pozwolę się już więcej okłamywać!
Pozostawię sobie godność, bo nic innego już
nie mam...
Nie będę prosić o miłość, skoro nie
Jest mi dana...
Widocznie tak musi być, muszę odejść
Z uczuciem niespełnienia...
Płakałam... wypłakałam wszystkie łzy...
Bo teraz już nie ma nic :(
To smutne, ale prawdziwe...
Nie ma nic, niedługo nie będzie mnie...
Może kiedyś ktoś sobie o mnie przypomni,
Że tak rozpaczliwie wołałam o pomoc
Przez zaciśnięte usta, ale nikt tego
Nie potrafił zrozumieć....
Pomyśli szkoda... ale szybko zapomni...
Bo to nie jest ważne...
Nie jest ważne życie ludzkie...
Odejdę... zgaśnie kolejna gwiazda...
Inni tylko powiedzą trudno...
I pójdą sobie dalej do swoich obowiązków
Jakby się nic nigdy nie stało...

autor

natekk86

Napisany: 2005-02-20 Dodano: 2009-01-31 20:51:45

Ten wiersz przeczytano 898 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie