Błądzimy jak we mgle

Cała prawda... poszukujemy, błądzimy, bo miłość, jak
chleb... Cudnie!

Podążajmy szlakiem wyznaczonym światłem latarni
miłości:)

Myślę, że ty już nie błądzisz, widzisz światło swojej
latarni i chyba się nie mylę.

"Błądzimy jak we mgle"...jakie to prawdziwe.Targani
sprzecznościami, pogubieni, doświadczeni, spragnieni
światła latarni...Ciekawy wiersz.

Mgła i co krok wielka niewiadoma, gdzie noga stanie,
może na trawie, a może w błotnistej kałuży, czy głową
w słupa nie uszkodzimy, a wystarczyłoby jakieś ognisko
i jaśniej i cieplej i przyjemniej, super wiersz:)

Całe życie błądzimy, mgła przysłania słońce, miłośc
rozświetla..piękny wiersz.

Błądzimy...nigdzie drogowskazu...choć jakie strzałki
by kto narysował :)

Bardzo udany refleksyjny wiersz. Pozdrawiam

znów prześlicznie marcowa Pani pisze:) piękny wiersz

I jesień w duszy gra. Wygrywa męlodię t ęsknoty i
smutku. Może zima śniegiem opruszy jesienną nostalgię
i pozwoli bezpiecznie doczekać wiosny.....

Raczej w mgle ni powinno sie wchodzic, ale czasami
moze nas zaskoczyc.

Ładny wiersz.Trzeba przejść wiele dróg żeby wreszcie
dojść do wymarzonego celu.Wiersz skłania do
refleksji.Ciekawa puenta.

błądzić rzecz ludzka, ale gdy mamy światło łatwiej
znaleźć drogę.

To prawda potrzeba nam takiej latarni morskiej,bo
czesto bladzimy.

ilez tych ścieżek nieraz trzeba wydeptać by w końcu
znaleźdź swoje szczęscie, ale gdy juz to nastapi
niczego nie załujemy , wiersz bardzo mi się podoba :)