Ból życia

Bardzo mi przykro, że większości z Was nie był potrzebny mój tekst – wystarczył tytuł, żeby to przez jego pryzmat, właśnie do niego się odnieść. Nie zgadzam się ze stwierdzeniem że dobroć popłaca, ale jednocześnie łudzę się i to przez całe życie, że kiedyś zapuka do moich drzwi (na razie nie puka, a wręcz dobija się Ignorancja). Proza o której mowa, dotyczy niestety mojej osoby tzn. tej głupiej i naiwnej. Dziękuję za Wasze komentarze, głosy i życzę tego, czego mnie brakuje.



Walczę z życiem, jako takim
chociaż kocham je nad życie
lecz nie daje mi radości
raczej smutek, już o świcie.

W ciszy dni me upływają
w sercu pustka, lecz nadzieja
może kiedyś to się zmieni
choć potrzeba czarodzieja.

Kochaj mnie, me życie miłe
kochaj taką, jaką jestem
daj mi odczuć, że miłujesz
małym znakiem, prawie gestem.

Ja się staram, bywam twarda
choć nagminnie nie wychodzi
serce często mi odmawia,
a w nim wielki ból się rodzi.

Ból w przenośni i niekoniecznie
Może schyłek tej jesieni
przyjdzie zima, a z nią mrozy
dla mnie wszystko się odmieni.

Będzie pięknie, wręcz kojąco
dywan kwiatów, zieleń traw
słońce blisko ponad głową
gdzieś w oddali, z łzami staw.

autor

Isia05

Napisany: 2016-11-04 Dodano: 2016-11-06 12:36:55

Ten wiersz przeczytano 1178 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie