Brzoza. Proza.

Rozkoszowała się czarem szarego, majowego zmierzchu,
zasłuchana w zawodzenie koników polnych w trawie.
W chłodnym, wieczornym powietrzu unosiło się wiele
zapachów, składających się na paletę woni wydzielanych
przez kwitnący bez i rośliny porastające ogród.
W rozłożystych konarach dzikiej śliwki ubranej w
śnieżnobiałą szatę, szemrał ciepły wiatr.
Po odsłuchaniu wiadomości z telefonu, poczuła się
jak gąsienica, którą ktoś nadepnął. W jej sercu utkwił
okruch lodu. Zatrzepotała ogromna biała ćma
przesłaniając ostrość widzenia. Sczerniał kwitnący sad.
Rzuciła się na trawę i wsłuchiwała się w ciszę, aż dręczące
ją myśli nieco zbladły. Spuściła wtedy zasłonę
na przeszłość i odgrodziła się od świata.
Była ciemna noc bez śladu księżyca, otaczająca ciemność
wydawała się tak gęsta, że niemal namacalna.
Tylko nad wierzbą płaczącą przy drodze połyskiwała
słabo, cicha, srebrzysta zimna gwiazda.
W nocy nawałnica powaliła brzozę,
która z biegiem czasu zmieniła się w omszały pień
obrośnięty paprociami.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-05-14 Dodano: 2011-05-14 11:50:13

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie