BURZA Z PIORUNAMI

A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. — Alan Alexander Milne Kubuś Puchatek

szła wśród krajobrazów burza z piorunami
bo świat jak kukułcze jajo nie dorósł przekorny
słońce złoty dukat mieni się i świeci rozpoznane
ludzkie głosy jak argument pobrzmiewają radośnie
ki diabeł we mnie drzemie i zaciska krtań tkliwie wzruszeniem

zakręcona melodia porwała w tango argentyńskie
skacze we mnie na przemian z bluesem
śmiać i płakać och nastroje zmienne
ale dlaczego rzewna nuta chce wejrzeć najgłębiej?
i biegnąć na drugi koniec świata się chce
bez pohamowania na luz! bez barier na szczęście

i promienie takie przyjazne skaczą po mnie
wszędzie - nieprzejednane gadatliwe niepokorne
szukające w zewnętrznym chaosie związku z falą
co obmyśla o kształtach co dalej popłynie gestem
zaatakowały wskazówki muszę wyglądać najpiękniej
znajomi mówią czyś nie zakochana?

czy widzą przebudzenie co dotyka głęboko
tańca marzeń w pragnienia i splótł muzykę
maskę słowa w dwoje jak jedno płonie kulą myśli
to przyjaźń troską i życzliwością zasłania
słowa są niepotrzebne bo przypływ pomiędzy
wielki wśród świateł smak o tym los gestykuluje

a cisza trzepocze jak skowronek wierny roztrąca
cienie i wszystko ma swój odzew i pamięć
niedługo zobaczę ciebie

chcę wierzyć w tę prawdę!
/UŁ/

Łódź,24.10.2008 ula2ula poprawiony

autor

ula2ula

Dodano: 2010-09-27 17:31:53

Ten wiersz przeczytano 1415 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Toniczny Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie