Być Księżniczką

Dla wszystkich, o których zapomniano, w których nikt już nie wierzy

Żyję w wielkim pałacu.
Mam pieknych sukienek sto.
Korale, pierścionki, branzoletki.
Piękne pantofelki.
Zielone, czerwone, szlachetne kamienie.
Długie blond włosy,
Niebieskie głębokie oczy.

Wyglądać jak Anioł.

Po co?
Po co mi to wszystko, kiedy...

Zamknięta w wysokiej wieży siedzieć muszę.
Gdzie nie spojrzę, tam pustka.
Jestem sama już rok dziewiąty.
Na Księcia czekam...
Lecz wiem, że on nie przybędzie.

Dlaczego?

Bo w XXI wieku nie ma już bajek.
Nikt we mnie nie wierzy,
Nikt nie interesuje się historiami
o dziewczynce z zapałkami,
a co już mówić o Księżniczkach,
Których już nikt nie lubi.
Każdy to zna:
"I żyli długo i szczęśliwie".

Jednak moja historia tutaj się kończy.
Na czterdziestej piątej stronie tej grubej książki.
Bo póki ktoś nie skończy jej czytać,
Ja będę w tym miejscu tkwiła.

Samotnie w wysokiej wieży.
Będąc Księżniczką...

autor

yoginyy

Napisany: 2004-12-27 Dodano: 2005-04-04 17:16:43

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie