chusta

Poprawiłam drugi raz tę zachwilę - dziękuję za wspaniałe uwagi i poświęcony czas Wandzie Kosma. Poniżej wszystkie trzy wersje. Serdeczności

dzisiaj rozpieszcza mnie słońce, a ptasie wołanie tka przestrzeń
która się otwiera, zatapia czerń snów strugami ze złota
dziś nie oswajam świata, czuję jego puls i radość z dnia
słyszę jak wiatr głaszcze wodę po policzkach i zmarszczki ziemi
otwieram na ten wiatr głowę, by przegonił ostatni smutek
i pobudził ciepłem oddechu krążenie już stygnącej krwi

myśli wychodzą naprzeciw życiu, nieśmiało budzą serce
unosząc mnie na powierzchnię poranka, więc nie przeczuwam zła
ono jest już głęboko i tu nie sięga łapa koszmaru
mój czas oddycha teraźniejszością, rozpuszcza mrok i pamięć
tka chustę z Boskiego Światła, by otulała moje dni
abym żyła nadzieją - bez bojaźni, co przyniesie jutro

-------------------------------------------

dzisiaj rozpieszcza mnie słońce, wołanie ptaków tka przestrzeń
otwierając ją, zatapia zło snów strugami ze złota
nie muszę oswajać świata, czuję młody puls tego dnia
słyszę jak wiatr głaszcze po twarzy wodę i zmarszczki ziemi
otwieram głowę - by ten wiatr przegonił cienie i smutki
tchnął ciepło, odmroził krew, abym i ja rozpoczęła żyć

myśli wychodzą na światło, budząc z letargu serce
unoszą mnie na powierzchnię, poranek nie przeczuwa zła
ono jest głęboko - nie pamiętam już mroku koszmaru
mój czas oddycha tym co tu i teraz, rozpuszcza pamięć,
z promieni Boga tka chustę, by otulić kości dni
bym nie lękała się, że jutro nie będzie już nadziei
------------------------------------------- -

(poniżej - dla porównania pierwsza wersja zachwili)
------------------------------------------- -
dzisiaj rozpieszcza mnie słońce, a ptasie wołanie tka przestrzeń
która się otwiera, zatapiając złe sny strugami złota
nie muszę więc oswajać świata, wyczuwam radość w pulsie dnia
bo słyszę jak wiatr głaszcze policzki wody i zmarszczki ziemi
otwieram na ten wiatr głowę, aby przegonił resztki smutku
i pobudził ciepłem oddechu żywsze krążenie mojej krwi
myśli wychodzą naprzeciw życiu, nieśmiało budząc serce,
unosząc mnie na powierzchnię poranka, już nie przeczuwam zła
ono jest tak głęboko, że nie pamiętam koszmarów nocy
mój czas oddycha teraźniejszością, rozpuszcza mrok pamięci
tka chustę z boskiego światła, by otulało zimne dni
by trwał zapach nadziei bez bojaźni, co przyniesie jutro

Bedę bardzo wdzięczna Bejowiczom za uwagi dotyczace treści, a także formy ostatniej wersji. Pozdrawiam ciepło, życząc dobrego dnia:)

autor

szadunka

Napisany: 2020-08-03 Dodano: 2020-07-30 09:27:12

Ten wiersz przeczytano 1733 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Sylabiczny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie