CHWILA NA MELANCHOLIĘ

Jesienna chwila na melancholię,
deszcze za oknem, smutną melodię,
woal nad polem, powiędłe łąki
wiatrem pędzone, pchane skrzydłami
pierzaste klucze między chmurami:
milczące, siwe – pożółkłe strąki.

I szarość jesienna, i tęsknota:
w sercu pukanie – ciche, kto tam?
W prochowcu, w kaloszach drżąca – ona
ze smutną twarzą, zakatarzona,
z rozkwitłą różą w dłoni, skostniała
w progu pamięci – miłość zgubiona.

Z popiołów tamtej, kipiącej wiosny,
gdy kwitły łąki, szumiały sosny;
czajki w obłokach kąpały pióra
niosąc pieśń w trawy – dalej szeptaną
w przełęczach zorzy, rośnych opali
związanych nicią złotego runa.

Lata, myśl uschły, zsiwiały loki:
za szybą źrenic w darni już pąki.
Najmilsza otul, dmuchnij mgłą w czoło,
wygładź rów blizny fal melancholią –
wiosenność, pamięć... Tę, co tak boli.
Śpijcie, bo czas snu: na chwilę moją.

Dzięki staż, zgubiłem "z" przy przepisywaniu, a potem, przy czytaniu, jakoś umknęło; uważnie czytasz, pozdrawiam.

autor

wodnik2

Dodano: 2009-10-16 11:43:16

Ten wiersz przeczytano 890 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie