Cichy znak

Drzewa, które płoną - dla ciebie są ostoją,
rozpalam więc ich wnętrza, niech płoną razem z tobą.
Korony wiatr już przygiął, lecz jest w nich jeszcze żywioł,
więc biegnę tam, więc biegnę tam -
chcę poczuć twoją bliskość.

Myśli które błądzą - dla ciebie są pielgrzymką,
więc klękam na kolana i patrzę w ich zawiłość.
Na skraju naszych tęsknot oglądam wspólne niebo
i jestem tam, i jestem tam -
zjednana z naszą tęczą.

W pogoni za marzeniem zatarła nam się ścieżka,
lecz teraz ją znalazłam, znów płonie w naszych sercach.
Nieprędko ją zatrzemy, nieprędko zapomnimy
bo jesteś ty i jestem ja -
wzmocnieni barwą chwili.
22.04.2012
(zew wiatru)

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2010-04-22 Dodano: 2016-01-30 20:50:39

Ten wiersz przeczytano 1774 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie