W cieniu tamtych klonów

nie wołaj mnie więcej lato już odeszło
kwiaty dawno zwiędły zapachniało deszczem
jesienną tonacją liście znów szeleszczą
tylko w trawie grają zapomniane świerszcze

spokój pragnę znaleźć pod ciężką powieką
a ty ciągle igrasz pomiędzy rzęsami
łaskoczesz oddechem wwiercasz się nadzieją
wylewasz spod pióra tęsknymi wersami

i znów pocałunkiem stygmaty na skórze
rysujesz ukradkiem w półsennym liryku
w sny czułością wplatasz purpurowe róże
na progu ekstazy i niemego krzyku

cień przysiadł na brzegu przedwczorajszych marzeń
sączy krople wosku z niedopałka świecy
drży na sennej ścianie zmysłowym obrazem
z gorączki twych dłoni nikt już nie uleczy

to co nas dziś łączy i co z dawna dzieli
cichym babim latem uleci w nieznane
zostawiając zapach w wilgotnej pościeli
i na skraju wspomnień oczy rozkochane

autor

Sarna33

Napisany: 2012-08-28 Dodano: 2013-02-03 01:12:47

Ten wiersz przeczytano 1553 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie