Córka stolarza (część...

Przeszłość, obrazy minionych lat przesuwają się
niczym w kalejdoskopie. Wystarczy otworzyć
małą tamę, a wspomnienia płyną bez końca.
Mijały kolejne wiosny, gdy drzewka
brzoskwiniowe pokrywały się bladoróżowymi
pąkami, a ich gałęzie rozpościerały się
niczym parasol.

Lata ze śpiewem ptaków, szumem wody pod
bosymi stopami z podłożem miękkim i chłodnym,
Pory jesieni z wilgotnymi mgłami, zimnym
wiatrem i długimi ciemnymi nocami.
Zimy z lśniącymi lodowymi soplami, szyby
pokryte kwiatami, wieńcami i girlandami
przez zimowego malarza.

Doczekała się dwóch córek, dwóch cudownych wnuczek,
i to jest najcenniejsze i najważniejsze
w jej życiu. Skronie posiwiały, od wielu lat
jest samotna. W międzyczasie pojawił się
promyk słońca z pasmem bursztynu, ale i on
przerodził się w szarość. Pisze nadal
znajdując w tym pokój.

Powieki jej się zamknęły uwalniając doznania
uwięzione w jej umyśle. Spod zaciśniętych
powiek wytrysły łzy i tocząc się cicho po
policzkach spływały…Dla ludzi z tamtych lat
pozostała w pamięci jako „córka stolarza”
albo „ Magda zza mostu.”

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2016-01-23 Dodano: 2016-04-09 14:12:04

Ten wiersz przeczytano 1119 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie