cud

Hmmm, niby cud, a jednak za późno... Trudny tekst,
jednak staram się zrozumiec, bo ludzkie odczucia są
nieodgadnione, tym bardziej, że to Twój debiutancki
wiersz, a każdy jakoś zaczyna. Życzę więc
przychylności weny. Pozdrawiam :)

beorn, Tama nie pęka ot tak. Cudem jest zburzenie jej
uczuciami, które dla zimnej osoby były dotychczas
obojętne.

Mi się podoba.

Krzysztof Kaniewski, troszkę się zgubiłam, podoba ię
czy nie? :) Nie pisałam o Panu. :)

Nie ma żadnego cudu, zimna osoba zawsze czuła, tylko
postawiła sobie tamę, w godzinę straty tama pękła.

Zimna osoba zaczyna czuć. To cud.

Podoba mi się.

cięzki do zrozumienia, prawie mistyczny

Myślę, ze cudu tu nie widzę, nawet w metaforze, nic
się nie zmieniło, dramat pozostał, rozpycha, wylewa
się łzami. Nic jednak nie stracone, dopóty, dopóki się
żyje, wszystko się może zdarzyć. I tu tkwi raczej
refleksja. Myślę, że zostawię głos słusznie. :)

Prawdę mówiąc nie dajesz żadnego punktu zaczepienia do
interpretacji panno Nikt

step, masz rację i teraz to dostrzegłam.

Ciekawy i udany debiut. Chociaż nie widzę tu klimatu
refleksyjnego, dla mnie jest tutaj jedna wielka
rozpacz. Nie identyfikuję się z dwoma ostatnimi
wersami puenty. I jeśli już mowa o refleksjach - nigdy
nie jest za późno - dopóki jest jeszcze czas. Otworzy
ukryte do tej pory przed naszym wzrokiem korytarze i
położy się grubym strupem na ranach. Pozdrawiam.

lucuś50+ tak, cud stał się we mnie, jednak to juz nic
nie zmieni.

Cudem jest stopić się i istnieć:)
Pozdrawiam niepewna właściwej interpretacji.

Raczej pomyślał bym,ze piszesz o jakimś wstawionym
narządzie wewnętrznym w organizmie człowieka. Cudu nie
było.
:)