cud

Zimna, metalowa konstrukcja,
unosi się nieregularnie,
dzięki głębokim wdechom.
Zamarza, ale to pozory,
wewnątrz metal topi się,
ogień uczuć wzniecił całopalenie.

Wznosi dłonie,
ciężar wygrywa.
Topi się najtwardsze serce,
od żalu i rozpaczy.
Wypływa lawina smutku na zewnątrz.
Topi się twarz od gorących łez,
usta drgają,
policzki tańczą.

Cała metalowa konstrukcja żyje!
Za późno.

autor

nobody

Napisany: 2013-03-09 Dodano: 2013-04-06 17:42:57

Ten wiersz przeczytano 2207 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie