Cud nad Wisłą

Dedykuję wszystkim Polakom i nie - Polakom kochającym Ojczyznę.

Wiosną tysiąc dziewięćset dwudziestego roku,

mgnienie szczęścia zaledwie po zaborów mroku,

nadeszła z głębi Rosji żywiołu nawała,

by zniszczyć naszą Polskę, która zmartwychwstała.



Natarły barbarzyńskiej komuny zastępy,

żeby kraj odrodzony rozerwać na strzępy.

Po trupie mej Ojczyzny chcieli bolszewicy

zarzewie rewolucji zanieść zagranicy.



Poszły hordy zgłodniałe na zachód przez stepy,

z tyłu łuny pożarów, zgwałcone kobiety,

morze trupów, ruiny, koszmarne obrazy,

to był znak rozpoznawczy czerwonej zarazy.



Konnica Budionnego z furią atakuje,

azjatycka barbaria tnie, pali, morduje.

Bronią się pod Zadwórzem ze Lwowa Orlęta,

czy ktoś tych bohaterów jeszcze dziś pamięta.



Skutecznie barbarzyńskie ataki odpiera

Błękitna Armia chłopców Józefa Hallera.

Na przedpolu stolicy jednostki liniowe,

oprócz nich ochotnicy, studenci, uczniowie.



Z północy idą dzikie czambuły Gaj – Chana,

powstrzymują ich szable polskiego ułana.

Pod Warszawę prą ławą sowieckie zagony,

to ostatni jest bastion lechickiej obrony.



Pułki strzelców rynsztunek szykują przed bitwą,

ksiądz Skorupko ich wspiera gorliwą modlitwą.

Idą w bój grenadierzy w obronie Raszyna,

bitwa się o stolicę właśnie rozpoczyna.



Właśnie w dzień Wniebowzięcia Przenajświętszej Panny,

napad Armii Czerwonej zostaje odparty.

Polski żołnierz na wszystkich kierunkach zwycięża,

rozpoczyna się nagły kontratak znad Wieprza.



Cofają się w popłochu krwiożercze zastępy,

Wielu jeńców i łupy, tabor wroga wzięty.

Sen o wzięciu stolicy, jak zły koszmar prysnął,

dzisiaj setna rocznica jest cudu nad Wisłą.



02.02.2020, g. 13.00

autor

Bogumił1

Napisany: 2020-02-02 Dodano: 2020-02-02 13:47:36

Ten wiersz przeczytano 1470 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie