Czarodziejka

Mojej Czarodziejce

Jakże cię można nie kochać
i nie czcić wierszem, piosenką,
bogini zielonooka,
o smagła ma czarodziejko?!

Rozpościerasz wokoło uroki
pięknych, codziennych spojrzeń obłoki,
tak kpiarskich i łobuzerskich
– równie magicznych, co perskich.

Śmiechem psotnym, zalotnym czarujesz
– tak radość rozpalasz, lecz umiesz
kryć za tymi samymi ustami
łąki uczuć rozkwitłe kwiatami.

Ciepłe, miękkie potrafisz tkać słowa
tak przytulne, gdy chłód, niepogoda,
że aż dźwięczy cisza straszliwa,
kiedy burza twe nici pozrywa.

A kiedy miewasz chwile natchnienia,
dotykiem dłoni kwiaty przemieniasz,
że rozkwitają cudnie w bukietach
– i bardzo jesteś wtedy kobieca...

Więc jak cię można nie wielbić
i jakże cię nie miłować,
okryta płaszczem tajemnic
Pani, co umiesz czarować?!

Poznań, 09.2003/04.2004

i tobie także, jeśli mieszka w tobie czarodziejka, wróżka, czarownica...

autor

łosiek

Dodano: 2004-12-21 00:29:44

Ten wiersz przeczytano 1763 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie