Cztery pory roku

Jesień

Dziś po letnich skwarnych dniach minionych
Wystarczy mi letnich plonów zaledwie nie wiele
Mam czerwienią malowane niebo nad sobą
I to cudowne urodziwe piękno – złotą zieleń

Z tegorocznej mąki, skiba chleba na stole
Ciepłe słowa najbliższych w niedoli
Babie lato w mych srebrnych włosach
Wszystko zlotem się w oczach mieni .

Wychodzę w jesienną słoneczną pogodę
Idę pod ramie z radością w jej niewolę

Zima

Siedzę przy piecu, w nim radością skacze płomień
w izbie ciepłej, mruczy kot, miło się o mnie ociera
Wspominam piękno złotej jesieni pełen natchnień
Biel zakryła świat, piszę wiersz , głowę muzą podpieram

Opisuję barwy i promienie malujące złotem liście
Widzę jak na dłoni ich łaszenie i o ciepło skomlenie
Dziś ich nie ma, nie widać – są śniegiem tulone
Na nich pierzynka z puchu – śniegi słońcem roziskrzone

Gdy słońca blask lśni nad śnieżna głębiną
Wspominam, słyszę jak mówisz do mnie , mój miły
W ten czas byłem radosny jak bym w szczęściu płynął
Ty ręce w mych włosach, które w słońcu się srebrzyły

Przez okno widzę Ciebie idziesz skrajem drogi
Pobocza przykryte , zasnute białym pyłem
Wybiegam ku Tobie i radością drżę jak ubogi
Spotykając Ciebie na zaśnieżonej ścieżce zawiłej

Wiatr gna po polach jak na spienionej białej fali
Bijąc w mój domek ,o ściany, jego obrzeże
Słyszę już , słyszę cichy głos przychodzący z dali
Zimowy szept zamierający w śnieżnym szmerze

I wtedy wiem , że wiosna już jest blisko
Choć zima trzyma i ziemie bielą zakryła
Przygasa jej moc i siłą zimna już nie błyska
Jutro zobaczę w oknie – słońce , powiem-zima była

Wiosna

Już odeszło zimno, śnieg chyłkiem ucieka
Znikła pani zima biała z mego domu z moich dni
Teraz u mnie wiosna , wiosna na długo zamieszka
Słyszę jeszcze zimny wiatr , lecz w sercu wiosna mi brzmi

Jak wędrowiec po niebie wstaje w ramionach wiosny o świcie
Swe modły radosne , do przyrody , w przestrzeń ślę
Szukam na niebie skowronka zgubionego w błękicie
Słyszę go, jego trele, gdzieś w obłokach maleńki mknie

Radośnie ku niebo swe oczy wznoszę
Już zieleń łąk, kwiatów dywany, jaśminów gąszcz
Do zielonej pani wiosny wierszem moim proszę
Barw świat zielenią , czekałem, bądź przy mnie wciąż

Ty wiosno urocza trzpiotko , czytam z Twoich oczu
Zbudzisz starych i młodych –każdemu dasz pocałunek
Ten całus wiosny upoi tych w miłości jak słodki trunek
Upoi miłość, zewrze ludzi , każdego , by w sercu miłość poczuł

Piękno wiosennego życia nie może się toczyć na uboczu
Poświęcaj ciepło, delikatność zieleni, niech nie usycha
Wiosno potrącaj wciąż wiosenną strunę ,niedługo będziesz daleka
By łzy przy Twoim pożegnaniu nie płynęły nam z oczu

Nim odejdziesz posłuchaj miłosnych zakochanych wzdychań
Zostań jeszcze chwile , lato nadchodzi , wolno, wolno uciekaj

Lato

Słonce lata już cieszy wszystkich płoszy
Cudowna wiosna odeszła w dal
Czekają na radości , piękna – wiele rozkoszy
Zapomnimy o tym co było, by nie było nam żal

Witamy gaje, łany złote , ciepłe wody jezior tafli szklanych
Dziatwa szkolna, my sami pławimy się w słońcu latu mówimy daj
Bo radość z każdej pory roku , to być zakochanym
I kochać , kochać całując życie , by cały rok był piękny jak maj

Radości moje , mimo swego wieku , to jak nadzieje dziecięce
Dawno się zaczęło życie , z każdym nowym rokiem zaczyna się od nowa
Mam każdego dnia swoje życie w silnych ramionach , przed miłością się nie chowam
Cała piękność duszy , pełne serce miłości jest we mnie
Czytasz ten wiersz -to wiec, że pisze te słowa , moje serce potajemnie ....

- Niebem płyną nici babiego lata, to natury czar piękna naszego świata...

autor

slonzok

Dodano: 2010-10-02 05:56:50

Ten wiersz przeczytano 867 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie