Czy dzień dobry?
„Znów wstaję.
Nie do opisania.
Nie do rozsupłania.
Dzień od rana.”
Nucę wariacko zmyślaną piosenkę.
Goląc się prędko,
a dokładnie, a dokładnie.
Próbuję się odświeżyć,
nic z tego – śmierdzę.
I ludzie też –
w autobusie, w tramwaju, w metrze.
Nie mogę rozwikłać dlaczego?
Dlaczego? Dlaczego są tak samo ubrani?
Dlaczego są tak samo surowi i spięci?
Dlaczego są tak samo zniechęceni?
Dlaczego nie suną
jak aniołowie po chmurach,
dumnie, ze skrzydłami gotowymi do lotu?
Nie mogę tego rozwikłać, rozsupłać.
Są jak zbita masa
z reklamy konsoli do gier.
Z tym, że w jednolitych
koszulkach z logiem Coca-coli,
i z Pepsi w rękach;
nućmy więc.
W urzędach i w kościołach na roratach.
W bankach spółdzielczych
z nie tego świata.
W jednym i drugim uniwersytecie.
W kolejkach do mięsnego.
Nućmy pomimo tego,
że koniec świata blisko.
A bestie wychodzą z wnętrza matki Ziemi.
„Znów wstajemy.
Nie do opisania.
Nie do rozsupłania.
Dzień od rana.”
Poukładany
Komentarze (4)
Zakręcony ale można poczytać myśląc..pozdrawiam
serdecznie.
Czasami bywa, ze wstając rano, wszystko nas denerwuje,
a najwięcej właśnie drugi człowiek, a to, ze brak
czasem kultury osobistej, to fakt.
Pozdrawiam serdecznie :)
Obrazowo:) Zdziwiłam się w tym samym miejscu co
Agrafka. Może to obraz historyczny?
Lepiej się czyta "ze skrzydłami",
w szóstej strofie jedno "z" zdaje się być zbędne,
przed
"nie z tego świata."
Miłego dnia.
W kolejkach do mięsnego? Pozdrawiam ;-)