Deszcz

Deszcz na dworze pada

To niebo płacze nad światem

Nad nami ludzką rasą marną

Naszymi słabościami i lękami

To są i Boskie łzy

Tak i On płacze

Że my dzieci nauk Jego zapomnieliśmy

Które nam wpajał

Z którymi przez życie iść nakazał

Że pędzimy

W pędzie zapominamy o życiu

Takim normalnym

Nie usłanym bogactwem wszelkim

Ni cennymi diamentami

Lecz ze skarbem najpiękniejszym

Bezcennym

Z miłością serc naszych

Zapominamy że bogactwo ziemskie przeminie

A miłość w sercu pozostanie

Nawet wtedy gdy tchnienie ostatnie wydamy

...miłość w sercu największym skarbem jest...:-*...

autor

grzes1971

Dodano: 2007-09-19 08:38:47

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie