dlaczego

udaję coś na kształt radości
splatającej się z nadzieją podszytą strachem
nie umiem inaczej
mierzyć się z tym co niesie życie

stagnacja niszczy pewność siebie
przykuwając do zasklepionych ran
jak bumerang powracają rozdrapane myśli
niszcząc z trudem odzyskany spokój

Przeznaczenie toczy się kulą
uciekam jak Indiana Jones – przed atrapą
na ekranie rozgrywa sie tragi-komedia
widzowie obserwują rozwój wypadków - dopingują
nie rozumiejąc że prawdziwym zagrożeniem
jest brak wiary

zmiana dekoracji

na cieżkim kowadle jeszcze różowy świt
z trudem wykuwa ksztalty nowego dnia
W tle chmury o pociemniałych grzywach
puchną od spraw nie cierpiących zwłoki
wzdycha zabiedzone słońce – to afront
liście zgarneły bogactwo barw
od kiedy zadomowił sie październik - niekoniecznie kalendarzowy

z rozsądkiem przedzieram się przez dzień

nocą nie muszę sie wstydzić
pazurami chciwie wydrapuję co się da
jutro
połamane paznokcie zamaskują tipsy
założę push-up bra i uśmiech – protezy
znacznie trudniej oszukać siebie

ciekawi mnie co by się stało
gdybym stanęła przed tobą naga
z całą gamą paskudnych blizn
a ty
nie mógłbyś skłamać – zacisnąć ust
aby zatrzymać słowa
‘dobrze że to nie ja’

zostałbyś czy wziął nogi za pas

autor

Donna

Napisany: 2016-11-10 Dodano: 2016-11-10 17:31:56

Ten wiersz przeczytano 1112 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie