Dno tego świata

O hańba ludziom! Gdy diabeł przeklęty Z diabłem żyć może w zgodzie doskonałej, Człowiek jedyny wśród istot rozumnych Żyje w niezgodzie, lecz w ciągłej nadziei Na Łaskę Niebios; a choć Bóg obwieścił Pokój, lecz ludzie tkwią w zawiści, w złości I nienawiści, a wojny okrutne Wiodą i niszczą przy tym Ziemię, pragnąc Zniszczyć się wzajem, jakby nie miał Człowiek Wrogów piekielnych, którzy dniem i nocą Czyhają tylko na jego zniszczenie.
J.Milton

Dzisiaj poeta tęskny,
nagością boską.
rytmem serca szaty opłakując,
z występku grzechu,
gdzie sabat czarownic
antyczne pieśni wtóruje .

To żądza mordu i chwały.
toczy się głucha.

W ogniu palącej się świecy,
kochanka pieści umierającego trumnę,
a duch ulatuje w przestworza ,
To zło które jest wcieleniem,
i serce przeraża,
Forma zwariowanego świata,
po sakramentach ostatnich,
jak śmierci pocałunki,
w otchłanie piekła stoczone,
Granica zmysłów,
Co tworzy całość doskonałą,

piętnując krwawym płomieniem,
leżące manekiny.

One nie zostały zbawione,
w imię ideału czarnego krzyża,
tylko ubrane w łachmany,
dla postępu świata,
gdzie igraszki zniszczenia,
tworzą nowe przymierze.

Potwory wciąż drapieżne,
śmieciami brodatego kapitału karmione,
z orszakiem,
gdzie kulawy mówca opisuje lotne ciała spalonych.
A oni ku niebu wznosząc ręce oczekując zbawienia
autor

autor

Jorg-Wolf

Napisany: 2022-12-31 Dodano: 2022-12-31 21:32:46

Ten wiersz przeczytano 1310 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie