Dolina życia

Wiersz dedykowany duszom zmęczonym życiem.

Białe okruchy nocy złote nitki księżyca,
królują na niebie i ziemi błyszcząc w ciemnościach życia,
czas i młodość ucieka znacząc swą drogę czerwienią,
w sercu dobrego człowieka złe sny w marzenia zamienią.

Strachem osnuta ta dusza co w morzu ludzi cierniami,
juz kres do reflekscji zmusza by nie trwac w zgodzie z cieniami,
żal skrucha wielka litość nie dają zamknąć się w słowie,
i całą ta ludzką nicość o swej marności się dowie.

Próżność materii na Ziemi we władzy i mocy pieniądza,
tak łatwo nas w puch zamieni gdy miłość juz konająca,
płomienie uczuć już zimne gniew serca wypala srodze,
bo teraz wartości w nas inne które zagubią nas w drodze.

Lecz dobry Apostoł Istnienia czuwa nad bytem błądzących,
tym wzrokiem przebaczenia wspiera upadających,
i nie wróci ta pustka zguby co rozum ciemięży w grzechu,
nie bedzie kolejnej próby zdławienia pustego smiechu,

Moc gwiazdy opatrzności zamnknie usta nieczyste,
nie zaznasz w sobie tych złości co plamią serca przejrzyste,
nie spojrzysz w odchłań przeszłości nie poddasz wnętrza tej wojnie,
bo kochasz sie w miłości i w jej przepieknej mowie.

Nauczmy się pokory cierpienia.

autor

Isk

Napisany: 2004-09-15 Dodano: 2004-12-24 22:07:01

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie