DOM STARY

nad skrajem lasu dom stary stoi
obdarty ze swej młodości śmierci się boi
klamka co kiedyś w progu miłością witała
z samotności co boli rdzą nieraz płakała
schody skrzypiące co w górę ich unosiły
czasu opiłki ślady malutkie przykryły
przez zmarszczki w oknach wiatr cicho wpada
nieporuszony słowami na podłogę martwy opada
pożółkła firana co ich młodzieńczą nagość ukryła
kiedy razem i on i ona tu była
i tak umiera dom stary nad lasu skrajem
umiera wszystko gdy naszej miłości nie dajem

autor

Stasiuk Artur

Dodano: 2006-10-29 10:17:09

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie