Domki z kart
Otwarte wrota ku przepaści
chcę w dół się rzucić, dogonić Ciebie
życie buduje domek z kart-klocków
kiedy zawali się-nigdy nie wiesz.
Pamiętam pustkę w moim sercu
świat kręcił się, a raczej stanął
ludzie mówili-nie! otwierali usta
gdy we mnie całej panował chaos.
Smutek zniewolił resztki umysłu
tam ściana-za nią nie widać drogi
daj wiarę-siłę, jak żyć dalej powiedz
Boże!-dziś tylko Tobie zaufać mogę.
Wszystkim co opłakują śmierć bliskich
autor
aanka
Dodano: 2010-04-15 13:43:26
Ten wiersz przeczytano 1496 razy
Oddanych głosów: 31
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (20)
bez komentarza, tylko pokorne westchnienie
jak niepewny jest nasz los...pozdrawiam. bardzo dobry
wiersz.
Cudny wiersz, "Boże!-dziś tylko Tobie zaufać mogę" :)
ten wiersz, taki poszarpany, niesamowicie oddaje
uczucia po stracie...
ja dziś jak Polak patriota .ps.Aanko pozdrawiam cię
serdecznie
O tak nasze zycie to jak ten domek z
kart...pozdrawiam..
Smutno,,,wiatr jesienny nad Polske
zawital,,,
CZESC ICH PAMIECI,,,
Lacze sie w smutku ,,pozdrawiam z daleka.
życie jak ten domek z kart, jest takie nie trwałe,
łatwo zakłócić jego harmonię...ale do póki żyjemy
trzeba mieć nadzieję....ładny i refleksyjny
wiersz...pozdrawiam
Ladnie to ujelas. Pozdrawiam.
Nasuwa mi się jeszcze inne porównanie - życie jak
płomień świecy. Jeden podmuch wiatru i gaśnie.
Aanko-pomilczę na znak szacunku...
Pięknie to przedstawiłaś.
Każdego kiedyś dotknęło..lub dotknie :(..Smutna
prawda..Oby jak najrzadziej.. M.
Masz rację życie czasem przypomina domek z kart:)
"I choć żeś tak wielki Panie, tak wszechmogący i
święty, to dla nas małych owieczek wciąż Jesteś
niepojęty". Smutno nam Boże, tak jak w Twoim wierszu i
jeszcze bardziej.