DROGA

chcę wrócić do domu
tutaj ćmy spadają z nieba
jak uwiędłe kwiatki
wdeptuję je w ziemię
idąc wieczorną ulicą


gryzonie świateł
wybiegają z krzaków


chrobot myszy
natarczywej myśli


chcę wrócić do domu
ulica pęka
pode mną, przede mną
chrupiąca tafla jeziora


nogi rozjeżdżają się jak kry lodowe


chcę tylko
do domu
a topię się w asfalcie


deszcz wyrzuca noworodki
na ulice
dzieci tutaj są rozgniatane
skamlą pod stopami tracąc przyszłość
krople wody


dłonie, wcale nie są po to aby je schwycić
potykam się o krawężniki rąk
słupy, garnitury, konfesjonały
pomniki, ławki, dachy
porzucone kawałki skóry innych
wędrowców


pióropusze zmagań
na wojowniczym czole nieba
fanfary czerwieni
flagi niepokoju


Bóg jak Indianin
biega z dzidą
opalony, mężny, w barwach wojennych
celuje w planety
i w zwierzynę pomiędzy
nimi


idę wieczorną ulicą
ona zwęża się w leśną ścieżkę
zarasta
drzewami nocy
gałęziami
szaleństwa
na których bujają się groteskowe klauny


mijam czarownice
z błyszczącymi krukami na ramionach


mijam matki ze śmiercią w oczach
i brzuchami z wiercącym się życiem


chcę do domu
tutaj larwy nie docierają do motyli


sutanny zmieniają kolor w świetle neonów
i swoje powołanie
alfonsi noszą krzyże na owłosionych torsach
staruszki obrzucają się maślanymi ciasteczkami


mijam zakonnice, które chcą kochać
ale kodeks im nie pozwala
i prostytutki, którym kochanie
zabrało godność
tutaj nikt nie może znaleźć się po środku


idę ulicą, która przedłuża się
w nieskończoność wieczorów
mijam rzeźnie, cmentarze
potykam o
zapach mięsa
z którego tak ciężko się
podnieść


z którego nie da się otrzepać

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2017-09-13 Dodano: 2017-09-14 00:16:00

Ten wiersz przeczytano 901 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie